Arktyka w świadomości wielu osób jawi się jako kraina skuta lodem, schowana pod grubą warstwą białego śniegu, szara, mroczna i enigmatyczna. Rzeczywistość jest jednak inna, wręcz zaskakująca, o czym będzie można się przekonać podczas oglądania ekspozycji. Składa się na nią 20 autorskich zdjęć wykonanych przez wieloletniego uczestnika wypraw polarnych UMCS na wyspę Spitsbergen, pracownika Katedry Geomorfologii i Paleogeografii w Instytucie Nauk o Ziemi i Środowisku UMCS – dr. hab. Piotra Zagórskiego, prof. uczelni.
Głównym motywem wystawy jest ukazanie szerokiej palety zachwycających „Barw Arktyki”, związanych z panującą porą roku i operowaniem Słońca nad widnokręgiem. Na zdjęciach będzie można zobaczyć m.in. zapierającą dech w piersiach zorzę polarną, malownicze lodowce czy lokalną faunę i florę.
Ekspozycja będzie dostępna dla zwiedzających od 25 listopada br. do 9 stycznia 2022 r.
Wstęp wolny.

Inicjatorem wydarzenia jest Instytut Nauk o Ziemi i Środowisku UMCS oraz Biuro Promocji i Popularyzacji Nauki UMCS.

Wystawa prezentuje twórczość Piotra Młodożeńca – grafika, malarza, rysownika, projektanta, autor filmów animowanych, ilustracji książkowych i prasowych, pracował też z neonami.

Pochodzi on z artystycznej rodziny: jest synem Jana Młodożeńca, jednego z najwybitniejszych twórców tzw. polskiej szkoły plakatu i bratem Stanisława Młodożeńca, malarza mieszkającego w USA. W 1981 roku ukończył studia na wydziale grafiki warszawskiej Akademii Sztuk Pięknych, w pracowni plakatu prof. Henryka Tomaszewskiego. Młodożeniec projektujac plakaty korzysta często z komputera, jest jednym z pierwszych artystów, który zaczął wykorzystywać to narzędzie w swojej twórczości. W jego plakatach widać nawiązania do sztuki pop artu czy neoekspresjonizmu. Stylistyka jego plakatów nawiązuje również do charakteru i ducha lat 70-tych. Wczesne grafiki bazowały na kubistycznych formach i szablonowych literach, szarości, czerni i bieli. Młodożeniec skupia uwagę na liternictwie, przyznając mu niekiedy pierwszoplanową rolę.

Wystawa twórczości członków Towarzystwa Przyjaciół Sztuk Pięknych w Lublinie.

Uczestnicy wystawy „Przegląd jesienny 2021”: Krystyna Bieluga, Grażyna Bieniek, Alicja Buczek, Anna Celińska-Banaszek, Anna Chmiel-Futa, Joanna Fronc, Monika Galek, Małgorzata Gietka, Anna Grabowska-Łyp, Anatolij Gwozdiuk, Małgorzata Hajkowska, Andrzej Jędruszczak, Lucyna Juchkiewicz, Urszula Kłos, Henryk Kołodziejczyk, Maria Kruk, Urszula Krzywda-Żuk, Anna Laurson, Anna Lisowska-Musiatewicz, Tadeusz Łuszczak, Ewelina Maliborska, Maria Małecka, Agnieszka Margul, Agnieszka Nakonieczna, Jolanta Opolska, Elżbieta Osypiuk, Ewa Powałka, Piotr Przeworski, Marek Reszka, Jolanta Rodak, Dorota Rydz, Zofia Skiba, Anna Skórniewska, Wiesław Stefański, Agnieszka Szady, Jolanta Szczerba-Witenberg, Barbara Telejko, Anna Witek, Ewa Wójcik, Ewa Zielonka-Gawrylak, Maria Majka Zuzańska, Robert Żurman.

Wystawa czynna do 5 stycznia 2022. 

Galeria jest czynna od wtorku do piątku w godz. 11.00-17.00, soboty 11.00-16.00, przerwa w godz. 13.30-14.00
w poniedziałki nieczynna
w niedziele w godz. 11.00-15.00

Ikony powstały pod wpływem lektury tekstów XVII-wiecznych kronik zakonnych: Konterfekt życia przykładnego i Ozdoba karmelu zakonnego, a także konsultacji merytorycznych z prof. Anną Nowicką-Struską. Wyłaniają się z nich kobiety pobożne, pokorne oraz poddające się regułom zakonnym. Nie dowiemy się, czy nosiły okulary lub jaki miały kolor włosów, ale im dogłębniej studiujemy te żywoty, tym dają się zauważyć pewne cechy wyróżniające każdą z nich.

Prawizerunki to próba stworzenia portretów XVII-wiecznych Karmelitanek lubelskich, które wcześniej nie były namalowane. To przywrócenie pamięci o lubelskich karmelitankach bosych, które przybyły do Lublina w XVII wieku. Wiele wniosły do ówczesnej kultury, a współcześnie stały się dla mnie źródłem inspiracji artystycznej. Ikony powstały w technice tradycyjnej tempery żółtkowej, na deskach lipowych pokrytych gruntem klejowo-kredowym oraz złoceniem 24 karatowym złotem.

Wystawa jest częścią projektu stypendialnego Moniki Spuz-Szpos przyznanego przez Ministra Kultury, Dziedzictwa Narodowego i Sportu w 2021 roku.

Wystawa jest dostępna do 31 grudnia 2021.

Na wystawie „Meblościanka” Joanny Polak – kulisy produkcji klatka po klatce widz ma rzadką możliwość obejrzenia tegorocznego filmu animowanego pt. „Meblościanka”.

Ponadto zaprezentowana zostanie scenografia do filmu ukazująca tajniki animacji w technice lalkowej.

Joanna Polak działa głównie w obrębie animacji filmowej, videoinstalacji symultanicznej i filmoterapii. Ciągle eksperymentując w animacji posługuje się kilkudziesięcioma odmianami technik tradycyjnych i cyfrowych.

Jej filmy były wyświetlane na ponad 800 prezentacjach, festiwalach i kanałach telewizyjnych (Europa, Azja, USA) i zdobyły 62 nagrody i wyróżnienia. Jest reżyserem ponad 100 filmów głównie animowanych i stypendystką Marszałka Województwa Lubelskiego, Prezydenta Miasta Lublin, Ministra Kultury, Dziedzictwa Narodowego i Sportu.

Wojewódzka Biblioteka Publiczna im. Hieronima Łopacińskiego w Lublinie,  Muzeum Regionalne w Viļace i Państwowe Muzeum Archeologiczne w Warszawie zapraszają na wystawę „Tak daleko, a tak blisko. Łotwa i Polska. Więcej niż 100 lat wspólnej historii”.

Wystawa została przygotowana przez Regionalne Muzeum w Viļace i Państwowe Muzeum Archeologiczne w Warszawie przy współpracy Muzeum Narodowego Historii Łotwy w Rydze oraz Wojewódzkiej Biblioteki Publicznej im. Hieronima Łopacińskiego w Lublinie.

Kuratorki wystawy i autorki scenariusza: Anna Bitner-Wróblewska, Rita Gruševa, projekt plastyczny wystawy: Raimonds Vindulis, przekład łotewsko-polski: Firma „Skrivanek”; adiustacja: Anna Bitner-Wróblewska, przekład polsko-angielski: Anna Kinecka. Zabytki prezentowane na wystawie pochodzą ze zbiorów Narodowego Muzeum Historii Łotwy w Rydze, Regionalnego Muzeum w Viļace i Państwowego Muzeum Archeologicznego w Warszawie oraz kościołów katolickich w Viļace i Šķilbēni.

Wystawa będzie czynna w godzinach pracy Biblioteki do grudnia 2021 roku. 

Lubelska Federacja Bardów​ zagra w pełnym, ośmioosobowym składzie, co w obecnym czasie zdarza się rzadko. Program koncertu będzie „odświętny” w kilku znaczeniach.

Odświętny, bo pojawią się utwory grane rzadko, niejako od święta, takie jak „W rytmie bolera”. Ale też odświętny, bo utrzymany w uroczystym nastroju i chwalący życie. Usłyszymy takie utwory jak „Za nic do dodania”, „Okruszek” czy „Dwoje nas razem”. Ponadto zespół wykona utwory klasyczne z repertuaru Leonarda Cohena, Boba Dylana i Edwarda Stachury. Wszystko to z nadwyżką energii, co czyni Lubelską Federację Bardów odrębnymi na polskiej scenie piosenki literackiej.

LFB to oryginalna formacja estradowa proponująca własne rozumienie rozrywki. Sposobem organizacji pracy przypominająca piwnice artystyczne, gdzie jest wielu autorów, kompozytorów i wykonawców. Czerpie wzorce z folkloru Kresów, muzyki klasycznej; nawiązuje do ambitnych nurtów rocka i popu. Charakteryzuje się niespotykaną potęgą głosów, a także wyjątkową dbałością o stronę muzyczną i tekstową. Warte podkreślenia jest, że zarówno muzyka, jak i tekst, są przeważnie dziełem członków zespołu.

Najważniejsze występy w charakterze gwiazdy zanotowała podczas Przeglądu Piosenki Aktorskiej we Wrocławiu, Studenckiego Festiwalu Piosenki w Krakowie, II Festiwalu Piosenki Prawdziwej (Sopot – Opera Leśna), Olsztyńskich Spotkań Zamkowych „Śpiewajmy poezję”. Z sukcesem koncertowała w Wiedniu, Paryżu, Nowym Jorku, Lwowie, i wielokrotnie w Londynie. Najczęściej jednak w Polsce. Swoje płyty grupa nagrywała (m. in.) w studio pr. III PR im. Agnieszki Osieckiej i w studio PR Kraków. Wszystkie fonogramy były promowane przez PR, a większość przez TVP pod postacią rejestrowanych koncertów.

Wystawa „Krajobrazy Środka” jest podsumowaniem lubelskiej części projektu „Krajobrazy Środka”.

Bohaterkami cyklu są kobiety zaproszone do performatywnej obecności w przestrzeni właśnie powstających domów – znajdujących się w stanie surowym, w fazie budowania lub wykańczania. Fizyczne i mentalne zasiedlenie potencjalnego domu odbywa się poprzez gest i ruch zaczerpnięty z repertuaru praktyk domowych.

Wykonywane na co dzień czynności zapisują się w pamięci cielesnej człowieka, przez co są powtarzane bezrefleksyjnie i mechaniczne. W trakcie działania w pustych przestrzeniach, wykonywane gesty związane z tradycyjną rolą kobiety w domu zostają na nowo przepracowane. Poprzez brak fizycznych punktów odniesienia oraz swoją powtarzalność wychodzą poza obszar postrzegania i czytania ich jako symboli zniewolenia (przez nawyki ciała czy przez stereotypowe role płciowe). Gesty odarte z dekoracji i rekwizytów, z tła i materialności przedmiotów, stają się specyficzną choreografią ciała.

W projekcie pulsują różne konteksty społeczne związane z sytuacją kobiet, patriarchatem, zmianami w doświadczaniu domu wynikającymi z pandemii. Jednak tym, co najbardziej mnie fascynuje, jest wytwarzająca się relacja między kobiecym ciałem obecnym w przestrzeni a przestrzenią, która przez obecność i działanie ciała, staje się na chwilę miejscem.